Vandaag is het zondag, morgen begint er weer een nieuwe week. Een nieuwe week die aanbreekt, zoals er ook elke dag een nieuwe dag aanbreekt. De afgelopen week was voor ons een week met een nieuwe fase. Een week waarin Jaap weer aan het werk ging. Een week waarin we elke ochtend al vroeg de wekker hoorden waarna Jaap van bed ging.  Toen we Timmetje nog lijfelijk bij ons hadden was het zo dat nadat Jaaps wekker ging dat dit nog even het uurtje van Tim en mij samen was voor wij aan de dag begonnen. Dat kwam voor Tim goed uit, want die hield erg van knuffelen, maar bovenal hield hij niet van te vroeg opstaan. Hoe klein hij was, zo groot was zijn ochtendhumeur.

Ook Tim had al op hele jonge leeftijd een wekker. Een wekker, omdat hij naar Zigzag of Heliomare ging. Hij werd dan ‘s morgens om even over half 8 opgehaald door taxi Hans, of door een van de chauffeurs die daar werken. Dat was feest! Tim kon het niet afwachten tot de taxi er was en hij mee mocht. Nadat ik Tim ‘s morgens wakker maakte had ik eerst nog een zware taak te volbrengen. Tim aankleden. Wat werd hij boos als ik hem wakker probeerde te maken. Hij draaide zich dan met volle kracht op zijn buik om vervolgens zijn hoofd heel diep in het kussen te begraven, zoiets van: ‘Laat mij met rust!!!’ Na een kwartier, 20 minuten was deze bui weer bekoeld, nadat hij z’n broodje had gegeten, z’n jas en schoenen aan had stond hij op de uitkijk om te zien of taxi Hans of een van de anderen al in aantocht waren. Soms mocht hij buiten op de uitkijk staan. Dan zat ik buiten in het bankje en Tim bleef keurig op stoep staan, wel op het uiterste puntje, zodat hij zo goed mogelijk de straat in kon kijken, in afwachting van de taxi. En dan mocht hij eindelijk in de taxi. Soms voorin, dat was extra feest. Daarna ging hij vaak een van zijn vriendjes ophalen. Tom en/of Lex. Tim hield van gezelligheid, dus samen met z’n vrienden was het extra leuk!

Deze week ging ook die wekker van Jaap, maar nu lag er geen Tim naast mij om nog even lekker te knuffelen. Geen Tim om nog even van te genieten voor we aan een zoveelste moeilijke dag moeten beginnen. Geen Tim… nee, in plaats daarvan lag ik nu helemaal alleen in ons bed, en daarbij was ik ook nog eens helemaal alleen in ons huis. Dan sta je op, geen moeilijke taak om Tim op tijd aangekleed te krijgen, geen broodje smeren en in kleine stukjes snijden, geen jas en schoenen aantrekken, en geen taxi voor de deur. In plaats daarvan de moeilijke taak om jezelf aan te kleden, een broodje te eten, en dan maar zelf je jas en schoenen aantrekken, omdat je toch zo graag even bij Tim wilt zijn. Daarop volgt een wandeling, geen grote, Tim ligt vlakbij. Een wandeling naar de begraafplaats, omdat dit de plek is waar wij Tim nog kunnen bezoeken en bij hem kunnen zijn. Met altijd in mijn tas een kaars: er moet altijd een lichtje bij hem branden, en een aansteker: om de kaars aan te kunnen steken.

Er zijn veel mensen waarvan wij lieve woorden ontvangen. Bekende, maar ook onbekende mensen. Veel lieve woorden waar wij ook wel steun uit kunnen halen. Soms zijn dit mensen die zelf ook een groot verlies hebben meegemaakt. Van de een krijgen wij te horen dat dit eerste jaar het moeilijkste is: alles een eerste keer zonder Tim meemaken. Anderen zeggen juist dat het de jaren erna veel moeilijker wordt, omdat je je juist de eerste keer er zo bewust van bent dat het de eerste keer is, en er rekening mee houdt dat het dan heel moeilijk zal zijn, maar dat het de keer daarna dan juist extra hard aankomt. Daarover kunnen wij nog niets zeggen, dat gaan we nog allemaal meemaken.

Wel kan ik nu zeggen dat wij nu weer een moeilijke week in gaan. Een week met zo’n ‘eerste keer’. De eerste verjaardag in ons eigen gezinnetje waarbij we Tim moeten missen.   Deze week ben ik jarig, word ik 30 jaar. Vorig jaar herinner ik mij nog goed. Ook toen was het al een moeilijke dag. Op mijn verjaardag startte het nieuwe schooljaar van Heliomare. Tim ging naar een nieuw groepje op een nieuwe lokatie, met nieuwe juffies en andere kindjes. De eerste keer mocht ik met hem mee. Het valt echt niet mee om je (toen) 2 jarige kindje, weer naar een nieuwe omgeving te moeten brengen, met allemaal nieuwe mensen. Bovenal het valt niet mee om je kind naar een therapeutische peutergroep te moeten brengen. Dat was voor mij ook geen leuke start van die dag. Al moet ik zeggen dat Tim het daar geweldig heeft gehad, daar altijd heeft genoten en dat er daar altijd heel goed voor hem is gezorgd. Maar als ouders zie je het zo graag anders voor je kind. (Maar wat stelt een mens zijn beeld toch bij, op dit moment zou ik er alles voor over hebben om Tim op mijn verjaardag naar een nieuw groepje te kunnen brengen).

Na deze, voor mij toen zware, ochtend zijn we ergens op de dijk heerlijk gaan lunchen. ‘s Avonds kwam de visite, en daar had Tim ook wel oren naar. Meneer begreep heel goed dat dit een speciale dag was en visite en gezelligheid daar hield Tim van. Hij kon die avond natuurlijk niet slapen en heeft het reuze naar zijn zin gehad met alle aandacht die hij van iedereen kreeg. Wat ben ik nu blij dat hij die avond de slaap niet kon vatten.
Dit jaar zal het anders zijn, heel anders. Geen feest hier, ik ben bang voor een dag vol verdriet…

Daarnaast maakt het hele dorp zich hier op voor het grootste feest van het jaar: de kermis. NIet alleen ons dorp maakt zich hier klaar voor, maar elk jaar komen er ook vele, vele mensen van buiten ons dorp om deel te nemen aan dit feest. Bovenal is kermis ook mijn feestje. Elk jaar tel ik eerst de maanden af, daarna de weken, en vervolgens de dagen tot het kermis is. Wij wonen midden in dit grote feest. Ons huis heeft in het verleden ook echt dienst gedaan als waar partycafe. Het hele huis omgebouwd, met een echte geluidsinstallatie om vele kermisartiesten te kunnen verwelkomen. Dit waren de meest fantastische feestjes die ik me kan herinneren. Wat kan het leven toch raar lopen. Nog niet zolang geleden deed ons huis meerdere malen dienst als fantastische feestlokatie en dit jaar deed ons huis dienst als prive ziekenhuis voor Tim, en al heel snel daarna als mortuarium.

Dit wordt dus ook de ‘eerste keer’ kermis zonder Tim. Tim had ook duidelijk het kermisgevoel in zijn genen zitten. Bij ons wordt er elk jaar door de plaatselijke kermisartiesten een kermiscd uitgebracht. Deze cd draaide de weken voor kermis al vaak bij ons thuis, zodat we alle liedjes goed mee zouden kunnen zingen. Als baby deed Tim hier al aan mee. Bij de kermishit van dat jaar begon hij driftig mee te klappen als hij die hoorde. Het jaar daarna, en vorig jaar kreeg Tim geen genoeg van de draaimolen, de buggy’s en de vliegtuigjes. De vliegtuigjes waar hij samen met papa in mocht. Wat hebben we daar een mooie herinneringen aan. En bij elk eetkraampje lustte Tim wel wat. Tim had het geluk bevoorrecht te zijn met een tante die heel goed knuffelberen kan grijpen. Na elke kermis had Tim dan ook een nieuwe lading vrienden.

Dit zijn hele mooie herinneringen, maar ook zo pijnlijk, omdat wij weten dat wij dit jaar niet met Tim in de vliegtuigjes zullen zitten, omdat we Tim geen oliebol kunnen geven die hij zo graag had gelust. Wel zal tante proberen een mooi, nieuw vriendje voor Tim te grijpen. Een vriendje om zijn tuintje op te vrolijken…

Ook zonder Tim gaat de kermis dit jaar gewoon door, die draaimolen draait gewoon door, ook zonder die mooie krullenbol die daar geen genoeg van kreeg. De vliegtuigjes vliegen gewoon, het bier stoomt gewoon uit de tap. Alles gaat gewoon door, het leven gaat gewoon door…

Voor ons niet… Wij zoeken ons heil ergens anders deze dagen…