Vandaag 6 december. Buiten is het echt te merken dat de winter er aan zit te komen. Het is koud en guur. De winter is nooit mijn favoriete jaargetijde geweest. Sinds we Tim moeten missen al helemaal niet meer. Elke dag lopen Jaap en ik samen het pad van de begraafplaats op, welke naar Tims plekje leidt. Terwijl we de schelpen onder onze voeten horen kraken, bedenk ik me hoe handig en multifunctioneel de telefoons van tegenwoordig zijn. Met de komst van de winter valt de avond vroeg in en is het donker, erg donker op de begraafplaats. Met m’n telefoon in m’n hand als zaklamp zie ik net waar ik loop. Dat is zo naar aan de winter. De enorme kou en donkerte maken het deze maanden extra kil op de begraafplaats. Toch komen we er wel elke dag. Het brengt ook rust om daar even te zijn. Er zijn soms zelfs momenten dat het er heel vredig voelt. Die momenten zijn fijn. Dan vertrouw ik erop dat het goed is, waar Tim nu is. Op een heldere avond zijn er zelfs vele sterren te zien, allemaal lichtjes in de duisternis. Daar kunnen wij samen dan ook echt naar staan te kijken. En onze ‘Tim Star’ is en blijft altijd een echte ster! Daar fantaseren we dan over.

Fantaseren… wat fantaseer je eigenlijk als je kind niet meer lijfelijk bij je aanwezig is? Gisteravond stormde het hard. Nadat de ergste wind was gaan liggen reden Jaap en ik toch nog even langs de begraafplaats. De wind had al zijn knuffeltjes en plantjes verplaatst. Terwijl ik zijn Sint en Piet knuffel oppak en terugzet voel ik hoe nat deze zijn geworden. Daarmee besef ik gelijk dat ik nu op 5 december, Sinterklaasavond, aan het graf van mijn eigen kind sta. Het is koud, nat en guur… Een straffe wind waait om mijn oren en mijn vingers voel ik steken. Dit hoort niet zo te zijn! Dit is niet het beeld dat ik heb van Sinterklaasavond! Als ik aan Sinterklaasavond denk, denk ik aan warmte, gezelligheid, saamhorigheid. En dit scenario hoort daar niet bij!

Ik denk aan 2 jaar terug. Tims laatste pakjesavond. Wat staat deze avond mij nog helder voor de geest, terwijl ik op dat moment niet wist dat dit onze laatste pakjesavond als gezinnetje zou zijn. Sinterklaas had die avond veel te veel cadeautjes gebracht voor Tim. Eén van zijn pieten was overenthousiast geweest en had zoveel pakjes gebracht dat het voor Tim teveel was om allemaal uit te pakken. Zijn kinderhand was snel gevuld. Hij straalde wanneer hij een paar moppies (pepernoten) kreeg van zwarte piet. Er was één favoriet cadeau en dat was toch echt zijn Cars-toiletpotje, waar hij snel zijn eerste plasje in deed. Als ik nu terugdenk aan deze avond besef ik nog meer hoe groot dit geluksmoment was.

Terwijl deze gedachten door mijn hoofd flitsen zet ik een omgewaaide bloemenvaas rechtop. Terwijl Jaap water haalt om de vaas opnieuw te vullen bedenk ik me hoe deze avond eigenlijk had moeten zijn. Of beter gezegd, bedenk ik me hoe ik had gehoopt dat deze avond er nu uit zou zien. Tim had nu de leeftijd gehad dat hij goed zelf wist wat hij aan de Sint zou vragen. Misschien had hij nu zelf wel plaatjes uit het speelgoedboek geknipt en op een verlanglijstje geplakt? En wat had hij dan zo graag willen hebben? Had hij een racebaan gevraagd? Of zou hij graag willen voetballen en had hij voetbalschoenen gevraagd? Misschien had hij wel samen met een broertje of zusje even ruzie gemaakt over wie het eerste een cadeautje zou mogen uitpakken? En zouden Jaap en ik elkaar dan aan het einde van de avond zuchtend aankijken over alle nieuwe speelgoedartikelen die in elkaar gezet moeten worden?  Ik voel het brok in m’n keel groeien en die knikker die daar zit begint zelfs zeer te doen. Jaap komt naast mij staan. Ik ontwaak weer uit mijn droombeeld en schijn hem bij, zodat hij in het donker de vaas met water kan vullen. Dan checken we samen of alles weer op zijn plekje staat, zoals het stond voordat de wind er grip op kreeg. Tims brandende kaarsje is bijna op. We besluiten een nieuwe aan te steken, omdat wij niet zeker weten of dit lichtje de nacht gaat halen. Een brandend lichtje bij Tim… Voor ons zo belangrijk… Samen lopen we richting de auto, en beseffen we dat wij deze verdere avond met z’n tweeën zullen doorbrengen.

 Vandaag, 6 december. Eén van de dagen van de moeilijke decembermaand. We doen het best goed, Jaap en ik. Al zet deze maand ons weer extra aan het denken. Denken over hoe het was, hoe het nu is en over hoe we een aantal jaren geleden hadden gehoopt dat het nu zou zijn. Toch is Tim ook zeker bij ons, misschien zelfs wel ietsjes meer. De dagen doen pijn en verdriet, maar stel je toch eens voor dat we dat niet zouden voelen? Deze pijn en verdriet voelen we, doordat we weten hoe mooi en gelukkig de tijd was die we samen hebben gehad met Tim. En die tijd missen wij, maar daardoor weten we wel dat deze er is geweest.

Dit neemt niet weg dat wij opzien tegen de komende feestdagen. Dat is nu even niet ons ding… We weten ook dat we ons er doorheen moeten slaan. Al doen wij dat op onze eigen manier. Gelukkig weten wij inmiddels dat elke moeilijke dag ook weer voorbij gaat…

In deze moeilijke decembermaand wordt er wereldwijd op de 2^e zondag in december stilgestaan bij alle kinderen die gemist worden. Dit jaar is dat a.s. zondag (8 december). Wereldwijd worden er dan om 19.00 uur kaarsen aangestoken om overleden kinderen te herdenken. Kaarsen die wereldwijd, tijdzone na tijdzone, zorgen voor een golf van licht die de aarde overspoelt. Een moment van bezinning, herkenning en troost in een tijd die bol staat van de feestelijkheden rondom Sinterklaas en Kerst.

In Volendam is er een samenzijn op zondag 8 december van 18.45 uur tot 19.45 uur in de Stolphoevekerk aan het Kolfschotenplein in Volendam (deuren zijn open vanaf 18.30 uur). Moeders, vaders, opa’s, oma’s, broertjes, zusjes, verdere familie, vrienden, iedereen die zich betrokken voelt bij het verlies van een kind, of het nu lang of kort geleden is dat het kinds is overleden, kind of volwassenen, gelovig of niet gelovig, iedereen is welkom!

Er zullen die avond o.a. mooie woorden gesproken worden, er zal muziek zijn en de kaarsjes zullen aangestoken worden. Mij is gevraagd het Wereldlichtjesdag-gedicht voor te lezen, dit zal ik doen.

Branden jullie ook een kaarsje a.s. zondag (8 december) voor alle kinderen die nu zo ontzettend gemist worden?