Wat een stralende, zomerse dag vandaag, terwijl het officieel nog winter is. Ik heb mijn lange broek zelfs verruild voor een zomerjurkje waarmee ik lekker in de zon heb gelegen. Dat zomerse jurkje lag zo voor het grijpen in mijn klerenkast. Hij moest niet van ver komen. Met de feestdagen hebben Jaap en ik de zon opgezocht voor 2 weken. Een fantastische vakantie waar wij samen genoten hebben van zon, zee en avontuur, heeft ons de feestdagen doorgeholpen. Mijn vorige dagboekbericht schreef ik in de donkere decembermaand. Wat hebben we daar ontzettend veel reacties op gekregen! Zo ontzettend lief en hartverwarmend. Heel veel persoonlijke berichtjes, of via facebook. Voel je vrij om berichtjes die niet privé zijn (zoals via facebook) op het gastenboek van deze site te zetten! Dat vinden wij fijn, omdat de berichtjes zo voor ons bewaard blijven.

De schoongewassen kleding hangt nu in de waslijn te drogen en wiegt heel zachtjes op en neer, omdat er bijna geen wind staat. Terwijl ik buiten in het zonnetje zit hoor ik dat de buurvrouw last heeft van lentekriebels. Ze is buiten druk aan het schoonmaken. Een andere buurman is bezig zijn tuintje op te knappen. Deze eerste zonnestralen zorgen ervoor dat in menig huis gestart wordt met een vroege voorjaarsschoonmaak. Ook ik heb een emmer sop laten lopen om de tuinstoelen schoon te maken, zodat we daar vandaag gretig gebruik van kunnen maken. Ook staan er nog wat plantjes te wachten tot zij in de aarde worden gezet om zo weer wat kleur te brengen. Tussen de bedrijven door ben ik erop uitgetrokken om een flinke wandeling te maken. Een stukje over de Volendamse dijk en daarna heerlijk tussen de weilanden even tot rust komen en genieten van dit prachtige weer.

Tijdens deze wandeling was ik in gedachten bij aankomede zaterdag. De dag waarop het 5 jaar geleden is dat Tim ons papa en mama heeft gemaakt. De dag waarvan het de bedoeling was dat wij Tims 5e verjaardag zouden vieren. Spreekwoordelijk zeggen we ‘de tijd heelt alle wonden.’ Ik denk dat dit voor sommige wonden ook geldt, maar niet voor alle wonden. Zeker niet voor dit soort wonden. Ik denk wel dat de tijd ervoor zorgt dat de wond verandert. Op dit moment ondervinden wij dat de tijd ook genadeloos hard kan zijn. Tims 2e ‘verjaardag’ die wij zonder hem moeten doorbrengen staat alweer voor de deur. De laatste keer dat hij op zijn verjaardag bij ons was komt daarmee al verder weg. Terwijl wij dat zo graag willen vasthouden, zorgt de tijd ervoor dat het langzaam al verder weg raakt. Dan bekruipt me soms een gevoel van angst. Al weet ik dat de herinneringen blijven! Die kan niemand afpakken! Zelfs de tijd niet!
Het betekent ook dat vriendjes en vriendinnetjes inmiddels 2 verjaardagen gevierd hebben. Daarin is de tijd hard, zij worden zo snel ouder en groter, vooral op deze leeftijd. En dan besef ik wat Tim, Jaap en ik allemaal moeten missen. Er staan hier geen voetbalschoenen in de gang, geen skeelers, geen stoere jongensfiets. Bij ons in de gang staat nog wel altijd Tims laatste paar schoenen waar hij op gelopen heeft en zijn laatste zomerjas hangt nog aan de kapstok. Tja de tijd gaat verder, maar dat jasje en die kinderschoenen groeien niet mee in de tijd…

Soms zijn er dagen dat dit besef extra hard binnenkomt. Zoals laatst, op Valentijnsdag. Ik was in de supermarkt en liep langs het schap met baby en peuter producten. Iets waar ik al liever niet langsloop, maar soms gebeurt dat wel eens. Ik dacht terug aan de tijd dat ik vaak te vinden was in dit schap. Nu hoef ik daar niet meer te zijn. Ik hoef geen verantwoord sap meer te kopen, ik hoef geen kleine appelmoesjes meer te kopen. Op het moment dat mijn keel even dichtkneep hoorde ik een zin uit de boxen van de supermarkt: ‘I hate the world today’, van Meredith Brooks. Treffender kon het niet op dat moment. Ik was echt even boos op de hele wereld.
Voorbij de kassa is er een uitgebreide bloemen- en plantenafdeling. Ik zag een schattig klein plantje met een hartje. Zo nam ik toch iets mee voor Tim, geen favo chips, geen koekjes, maar een plantje met een hartje… op deze Valentijnsdag, voor bij zijn tuintje.
Na mijn bezoekje aan de supermarkt liep ik langs de slager. Ik stond te wachten met mijn boodschappentas in m’n ene hand en het plantje in m’n andere hand. Terwijl ik geholpen werd sprak één van de medewerksters, een jongedame, mij aan: ‘Ga je een plantje bij hem brengen?’ Waarbij ze haar medeleven uitsprak naar mij. Wat een lieve, spontane actie en zo onverwachts! Dat gaf mij een goed gevoel. Hierna dacht ik terug aan de muziek uit de boxen van de supermarkt ‘I hate the world today.’ Inderdaad soms is dat zo, maar gelukkig zijn er ook mooie momenten. Zoals dit moment, dat je je even gesteund voelt op een totaal onverwachts moment, precies wanneer je dat even nodig hebt.

Het is nu een extra moeilijke periode voor ons. Onze gedachten gaan alle kanten op. Van 5 jaar geleden, vol verwachting, wachtend op de komst van ons eerste kindje. Tot zijn verjaardagen die wij noodgedwongen in het ziekenhuis hebben gevierd, waarbij hij zo ziek was. Gelukkig hebben we 1 verjaardag ‘ziekenhuis-vrij’ kunnen vieren. Dat was een mooie en bijzondere dag, daar denken wij nog vaak aan terug. De aanloop naar zo’n extra moeilijke dag is zwaar. Het doet zeer om te bedenken dat wij niet aan Tim kunnen vragen welke verjaardagstaart hij graag wil hebben en we deze samen met hem kunnen bestellen bij de bakker. In plaats daarvan bedenken wij nu welke bloemetjes hij mooi zal vinden om bij zijn grafje neer te zetten…

Toch eten we zaterdag wel taart, samen met lieve mensen om ons heen. Omdat we ondanks al ons verdriet niet willen en mogen vergeten dat Tim ons 5 jaar gelden papa en mama heeft gemaakt.