Vandaag de eerste Moederdag als mama van een engeltje.
Moederdag… Als ik het nuchter gezien bekijk is het een commerciële dag die al jaren geleden in het leven is geroepen.
Doordat het een dag is die al jaren geleden in het leven is geroepen is het iets dat bij ons hoort. Ik zie mezelf nog zitten op de kleuterschool: aan het knutselen voor de allerliefste mama van de hele wereld, en dat was natuurlijk toevallig wel mijn mama. Ik kan het knutselwerk me ook nog zo voor de geest halen. Het was een homp klei die we moesten uithollen, en waar we vervolgens aan de zijkanten met onze vingers een soort geultjes in moesten maken. Zo ontstond er een asbak. Dat mijn moeder niet rookte, dat mocht de pret niet drukken. Ik heb hem knalrood geschilderd. In de loop der jaren is er veel veranderd. Ik kan me nu niet indenken dat er nog ergens asbakken door kleuters worden gemaakt om het roken van hun mama’s te promoten. Maar wat er in de loop der jaren niet is veranderd is dat er de afgelopen tijd veel geknutseld is voor al die lieve mama’s.
Op mijn werk heb ik hier ook mee te maken. Ik viel deze week in voor een van mijn collega’s. De kinderen in groep 3 mochten zelf iets opschrijven als versje voor hun mama. Wat schattig en leuk. Met veel moeite en inspanning schreven ze hun zelfbedachte versjes op. Als je dat leest is het om tranen van in je ogen te krijgen. ‘liefe mama, je zorgt nu al 7 jaaren voor mij. Je bent erg lief!’ werd er door een van de kinderen geschreven in een nog onwennig handschrift met hele grote letters.
Ik krijg heel vaak de vraag of ik dit nog wel kan: werken met kinderen. Ja, gelukkig kan ik dit nog. Ik haal er juist veel voldoening uit. Alle leeftijdgenootjes van Tim zitten inmiddels ook op school. En natuurlijk stel ik me wel eens voor hoe het had geweest als ik Tim ook naar z’n stoeltje in de klas had kunnen brengen. Hoe zijn eerste knutselwerk van school eruit zou zien. En natuurlijk denk ik ook aan Tim als ik al die kinderen hard aan het werk zijn voor hun mama’s.

Toch heb ik een fijne dag gehad vandaag. Tim was bij ons. Dat weet ik zeker. En natuurlijk zie ik op tegen een dag als vandaag. Evenals alle andere moeilijke dagen die elk jaar terug zullen komen. Toch was ik vandaag ook weer blij verrast door alle steun en lieve woorden die er zo onverwachts van alle kanten kwamen. Dank jullie wel. Bijzonder dat er zoveel lieve mama’s vandaag ook even aan mij gedacht hebben. Ik moet zeggen dat me dat er ook wel doorheen trekt.

Als mama van een engeltje ben ik toch erg verwend vandaag. Ook hebben Jaap en ik even terug gekeken naar deze dag vorig jaar.
Vorig jaar zou Tim met Moederdag thuis zijn. Wat waren Jaap en ik blij. Vlak voor Moederdag sliep Jaap bij Tim in het ziekenhuis. Mijn man kan erg mooie gedichten schrijven. En ’s nacht heeft hij in het ziekenhuis uit naam van Tim een gedicht geschreven voor zijn mama. Samen met de moederdagcadeaus waren mijn mannen goed voorbereid op deze dag. Op het laatste moment mocht Tim toch niet naar huis. Dat deed zeer! Die ochtend werd ik thuis alleen wakker in een veel te groot bed voor mij alleen. Geen gezellige Moederdag die hoort te beginnen met z’n drieën in bed. Nadat ik me die ochtend erg alleen voelde ging ik snel naar het ziekenhuis. Hier kreeg ik het mooiste moederdagcadeautje: Tims laatste moederdagknutsel. Jaap vertelde dat hij en Tim een gedicht hadden gemaakt, maar dat hij dit nu niet wilde geven. Het ging namelijk over onze blijdschap om eindelijk even met z’n drieën thuis te kunnen zijn, en wat fijn dat dit precies met Moederdag mocht zijn.
Van deze blijdschap was niet veel meer over, dus geen gedicht. Vandaag vertelde Jaap dat hij het gedicht nog bewaard heeft. Het ligt op Tims kamertje. Vandaag kon ik het nog niet lezen, misschien volgend jaar…