Hier weer even wat nieuws van onze kant. Terwijl ik nu in de bank zit, op de meest warme dag van dit jaar, met beide deuren open zodat er af en toe een windje door de woonkamer waait maak ik nu wat ruimte in m’n hoofd om hier te schrijven over ons en de afgelopen weken.

We hebben de afgelopen weken vaak de vraag gekregen hoe het met ons gaat. Eigenlijk heb ik daar geen antwoord op. Ik weet nu ook niet te schrijven hoe het nu met ons gaat. Wel kan ik hier vertellen hoe wij de afgelopen weken zijn doorgekomen. De afgelopen weken hebben wij mooie, bijzondere momenten meegemaakt, maar hebben wij ook kunnen voelen hoe het meest grote verdriet dat een mens kan hebben (in mijn beleving) voelt. Hierover kan ik vertellen dat dit pijn doet, heel veel pijn. De term ‘verscheurd door verdriet’ begrijp ik nu ook veel beter. Deze pijn is niet te beschrijven, kun je je van te voren ook niet voorstellen (konden wij ook niet, ook niet toen we wisten dat Tim op korte termijn aan zijn allergrootste reis zou gaan beginnen). Deze pijn kun je pas voelen als het moment daar is, en zelfs dan overheerst er eerst nog een roes. Als ik deze pijn zou moeten omschrijven, zou ik het omschrijven alsof er een stuk uit je lichaam gescheurd wordt. Dit is echt de meest akelige pijn die ik ken.

Inmiddels is het alweer ruim 2 maanden geleden dat Tim vertrokken is voor zijn grootste reis. Een reis waarbij hij is aangekomen op de allermooiste bestemming. Een verre reis, ook een spannende reis. Spannend als je als 3 jarige op weg gaat zonder je papa en mama. Hoe lang Tim over z’n reis gedaan heeft weet ik niet, maar ik verwacht wel dat hij daar boven nog even aan het uitrusten is van alles wat hij hier heeft meegemaakt en van reizen zelf word je ook moe. Ook ik zit hier nu al gapende te tikken. Want ook wij hebben een reis gemaakt. Helaas was er geen retourtje te boeken om Tim even daarboven te bezoeken, om even te kijken of hij goed was aangekomen en om te zien hoe hij het daar heeft. Wel konden we op deze korte termijn een retourtje bemachtigen naar een ander paradijselijk oord. Na heel veel getwijfel of het voor ons het goede moment was om een reis te maken hebben we dit uiteindelijk wel gedaan. Tim op reis, wij ook op reis. Tim ging met ons mee. Zo hadden we fotolijstjes van hem mee, die op elke hotelkamer naast ons bed stonden. We hebben zelfs in een drijvend hotel midden in de jungle geslapen en ook daar stond de foto van Tim. Kort na het overlijden van Tim zag ik een hele mooie koffer. Een witte met een grote vlinder, en een klein vlindertje erop. Voor we besloten hadden op reis te gaan was de koffer al gekocht. Symbolisch, onze Tim nu een vlinder, die gaat mee. De vlinder op de koffer is uitgevlogen naar Thailand. Negen jaar geleden maakten Jaap en ik onze eerste verre reis, ook naar Thailand. Deze reis kwamen we op een aantal plaatsen waar wij toen ook zijn geweest. Dat was bijzonder, maar ook confronterend. Als je me toen had gevraagd: ‘Hoe denk je dat jouw leven erover 10 jaar uitziet?’ had ik toch nooit kunnen bedenken dat ik 9 jaar laten op dezelde plaats zou staan, maar met zoveel meer bagage.

We hebben een fijne vakantie gehad, waarbij we even tot onszelf konden komen. Ook hebben we kunnen genieten, soms met een lach en een traan. Tim was met ons mee, dat weten we zeker en voelden we ook. Zijn naam is vaak genoemd deze vakantie en nog veel vaker was hij in onze gedachten. Soms met een grote lach erbij, maar soms ook dat ik blij was dat ik een grote zonnebril op had. Behalve om op vakantie een beetje bij te tanken en tot rust te komen gingen we ook met een missie op reis. We zijn bezig met het ontwerp voor Tim monumentje. (Nu ligt er een tijdelijk steentje, is ook al heel mooi. Veel mensen denken dat dit al Tims echte monumentje is, maar die komt nog. Dit kan nog wel een tijd duren, omdat wij dit echt op ons gemak willen doen). Voor zijn echte monumentje hebben we een steen/kei(tje) nodig. Deze wilden wij graag zelf zoeken tijdens ons eerste reis nadat onze Tim was vertrokken. En die steen hebben wij gevonden! Daar waar het water zo helder blauw is, zo prachtig, net zo prachtig als de ogen van Tim. Waar het strand zo wit is, net zo wit als het haar van Tm in de zomer. Daar waar de allergrootste en allermooiste vlinders vliegen, waar de apen in de boom zitten. En het meest belangrijke: daar waar de dolfijntjes zwemmen. Het half jaar waarin Tim in het ziekenhuis lag hadden wij hem beloofd dat wanneer het beter zou gaan en wanneer het verantwoord was wij met hem zouden gaan zwemmen bij de dolfijnen. We zouden met z’n drietjes naar Curacao gaan. Hier hebben we het heel vaak over gehad. Drie dagen voor Tim overleed kwam de ‘Doe een wens’ stichting bij ons thuis. Zijn wensdag zou de zondag ervoor zijn (al in aangepaste versie), maar die kon niet meer doorgaan. Tims wensdag lukte niet meer, maar wel kreeg hij een dolfijn die zeker 2 keer zo groot was als Tim zelf, met daarbij nog een baby dolfijntje.

Jaap en ik hebben samen al heel wat verre reizen gemaakt de afgelopen jaren, maar nog nooit een dolfijn in het wild gezien. (Waren we ook nooit zo mee bezig, maar nu heeft het een symbolische betekenis). Toen we in Thailand aankwamen vroeg ik aan de gids hoe dat in Thailand zat in het gebied waar wij waren. Hij vertelde dat dat nu niet de goede tijd was en dat we die tijdens onze reis niet zouden zien. Maar wat gebeurde er: onderweg op de boot, vlak bij het eilandje waar we ‘de steen’ hebben gevonden stond plotseling een van de schippers te roepen en te wijzen. En jawel, daar zwom hij: de dolfijn!

Nu zijn we weer thuis. Thuiskomen is anders. Anders, omdat iedereen er weer is, maar 1 iemand niet, dat doet pijn… Weer die verschrikkelijke pijn… Wat wel fijn was waren de lieve kaartjes op de deurmat, de lieve sms-jes, appies, en de vele mensen die een bezoek hebben gebracht aan Tims graf. We wilden echt niet dat hij ‘alleen’ zou zijn wanneer wij op vakantie waren, maar volgens mij heeft hij zelfs meer bezoek gehad dan dat wij hier zijn! Heel fijn, erg lief, geeft ons een goed gevoel.

Morgen begint ‘het gewone leven’ weer. Een term die wij altijd gebruikten voor het oppakken van het werk na een vakantieperiode. Zal heel moeilijk worden, weer een soort van nieuwe fase, want voor ons is het leven niet meer ‘gewoon’. Jaap begint morgen weer met werken, ik heb nog even vakantie. En wat dan een van de moeilijkste stukjes zal zijn is het thuiskomen… Thuiskomen, daar wat de meest veilige en vertrouwde plaats is, maar waar een heel belangrijk deel mist…