Wat zal Tim trots zijn op zijn papa! Zijn papa die gister speciaal voor hem van Dam tot Dam heeft gelopen!

Zo’n half jaar geleden toen Tim lag te knokken voor zijn leven op de Intensive Care beloofde papa hem dat hij al zijn energie zou geven om op 23 september 16,1 km te lopen. Voor Tim, die al zijn energie gaf, en meer dan dat, om in leven te kunnen blijven. Elke dag zagen wij Tim vechten en zagen we hoeveel moeite hem dit kostte.

Papa’s hardloopschoenen stonden in die periode in het Ronald Mc Donaldhuis. Na zijn werk gingen die schoenen gelijk aan en trainde hij in het park achter het AMC. Na het trainen kwam hij Tim altijd opzoeken. Vaak op de IC, en als het iets beter ging op de kinderafdeling. Altijd werd er aan Tim even verteld hoe het lopen gegaan was. We maakten hele plannen. Papa was niet gewend om hard te lopen, dus dat hij hard moest trainen was zeker. Maar het zou hem zeker gaan lukken. En Tim zou samen met mama bij de finish staan. Tim liep inmiddels los, en wat zou het mooi zijn als hij samen met zijn papa het laatste stukje bij de finish over zou kunnen gaan. Kinderen met een energiestofwisselingsziekte hebben na 100 meter het gevoel een marathon te hebben gelopen, dus hoe symbolisch zou dat zijn!

Vorig jaar hebben wij met Tim Star heel veel gedaan voor de Damloop. Papa was vorig jaar ook aanwezig om te helpen. Er liepen toen meer dan 100 Volendammers de Damloop voor Tim. Vorig jaar zouden we de lopers aanmoedigen. Helaas werd Tim kort daarvoor ziek en lag hij eveneens in het ziekenhuis. Vorig jaar geen damloop voor mama en Tim. Maar dit jaar zou dat zeker goed komen. Het kan niet beter dan dat je eigen papa voor jou zover gaat rennen.

Het zag er dit jaar heel anders uit… De hardloopschoenen van papa verhuisde van het Ronald Mc Donaldshuis naar een kast bij ons thuis. Dat had natuurlijk een goed teken kunnen zijn, eindelijk thuis… Inderdaad, na een half jaar ziekenhuis mochten we naar huis. Maar niet in positieve zin, naar huis zodat Tim aan zijn grote reis kon beginnen.

Die hardloopschoenen stonden een tijdje in de kast, maar papa was zijn belofte aan Tim niet vergeten. Kort na de begrafenis haalde papa zijn schoenen weer te voorschijn en zette zijn onderbroken trainen weer voort. Dit was zeker niet altijd makkelijk. Het hardlopen kreeg nu zo’n andere betekenis dan eerder. Eerder, toen Tim nog bij ons was, en toen papa aan Tim kon vertellen over zijn doel voor zijn kleine mannetje. Eerder, toen papa en mama aan het fantaseren waren hoe dat zou zijn als papa over de finish zou komen terwijl mama en Tim daar zouden staan.

Heel wat trainingskilometers in veel te korte tijd zorgde ervoor dat papa geblesseerd raakte. Training werd weer stopgezet. En toen werd het heel erg spannend, spannend of papa het zou redden.

En dan was daar nog mama. Mama die vond dat ze toch echt aan de finish moest staan om papa op te wachten. Maar mama die dat zo verschrikkelijk moeilijk vond. Moeilijk om daar alleen te staan, zonder Tim. Moeilijk, omdat we ons zo’n andere voorstelling van die dag hadden gemaakt. Moeilijk, omdat we vorig jaar zo intensief betrokken waren bij de organisatie van de Damloop met als doel geld inzamelen voor het medicijn om deze vreselijke ziekte te stoppen. Moeilijk, omdat het besef daar is dat dit voor onze Tim te laat is. Bovenal ook moeilijk om lotgenootjes van Tim te zien. Vorig jaar wisten wij nog maar net dat Tim deze vreselijke ziekte had. We voelden ons nog erg onwennig in mito-land (mito = afkorting voor mitochondriele stofwisselingsziekte). Een jaar later zijn wij zo heel veel wijzer geworden over deze ziekte. We weten als geen ander wat deze ziekte inhoudt. En dat is dan zo onwerkelijk. Vergeleken met zijn lotgenootjes voelden wij ons vorig jaar bijna schuldig, omdat het zo goed ging met Tim. Natuurlijk had Tim ook zijn eigen klachten behorende bij de ziekte, maar toen stond dit nog niet in verhouding tot de klachten en zorgen die wij van lotgenootjes hoorden. Tot zijn ziekte echt toesloeg… Deze nam heel snel bezit van Tim. En dan is het op dit moment voor ons moeilijk om lotgenootjes te zien. Je vraagt je toch af hoe het had geweest als Tim langer bij ons had mogen zijn. Had hij dan ook in een (elektrische) rolstoel gezeten? Had hij dan ook blijvend sondevoeding gehad? Had hij ook ‘s nachts beademing nodig gehad?

Of stel dat hij geen epilepsie had gekregen (geen POLG) had hij dan a.s. maart ook naar school gegaan? Voor zijn eerste aanval ging hij als een speer, had hij dat voortgezet? We zullen het niet weten…

Wat we wel weten is dat een van de dingen waar ik erg tegenop zag niet is gebeurd. Het alleen bij de finish staan. Tim was dan lijfelijk wel niet bij me, maar er stonden een heleboel mensen bij de finish voor Jaap. Vrienden en familie! Ik heb tot het laatste moment erg getwijfeld of ik de mars naar Zaandam kon maken, maar ik kan zeggen dat ik dit heb kunnen doen door alle lieve mensen om ons heen. Afgelopen week kreeg Jaap (en ik) hele lieve kaartjes om ons kracht en succes te sturen voor de Damloop. Tijdens het weekend kregen we zoveel lieve reacties, dat heeft mij enorm gesterkt om toch richting Zaandam te kunnen. En ik kan nu oprecht zeggen dat ik erg blij ben dat ik daar geweest ben.

Een ding wisten we zeker en dat was dat Tim op papa’s schouder zou zitten, en dat het dan vast wel goed zou komen. Dat is gebeurd! Engeltjes kunnen heel snel van de ene plaats naar de andere vliegen, en zo zat Tim ook af en toe op mijn schouder en heb ik de dag ook kunnen doorstaan.

Papa heeft een super prestatie geleverd, maar dat was nooit gelukt zonder alle support, alle lieve kaarten, berichtjes, en alle sponsors die het vertrouwen in papa hadden. Top! Tot nu toe heeft papa het hoogste sponsorbedrag opgehaald van alle lopers (deze week wordt de uitslag definitief). Onze dank is groot aan iedereen die ons gesteund heeft bij ‘het project’ Damloop.