Een nieuw dagboekbericht. Al heb ik niet veel nieuws te melden… De tijd tikt verder, al is daar bij ons thuis niet veel van te merken. Voor ons staat de tijd stil. Inmiddels moeten we Tim alweer 4 maanden (of nog maar 4 maanden, net hoe je het wilt noemen) missen. Waar de meeste ouders zich nu druk maken over nieuwe wintercollecties, over de komst van ‘de man met de lange baard’ zijn wij druk bezig met het leggen van de laatste hand aan Tims monumentje. Over een maand verwachten wij zijn monumentje. Of ik daar blij mee ben? Weet ik niet… Natuurlijk is het fijn dat we Tim een mooi plekje kunnen geven, met een monumentje dat vol liefde door zijn eigen papa en mama voor hem bedacht is. Maar ik ben me er ook wel heel erg bewust van dat dit het laatste tastbare is dat wij voor hem kunnen doen. En ik moet eerlijk zeggen dat dat een stuk minder fijn voelt.

Wat wel fijn is, zijn alle mensen die aan ons denken en ons dat ook laten weten. Via deze weg wil ik iedereen bedanken die ons nog steeds kaartjes stuurt. Waarderen we zeer. (Klein lichtpuntje in deze grote duisternis… Een duisternis die steeds donkerder wordt, vooral met de donkere dagen en ‘gezellige’ maanden voor de deur). Ieder kaartje komt eerst op de kast te staan en wordt daarna zorgvuldig ingeplakt in een mooi album. (Ik heb nog geen energie om persoonlijk voor elk kaartje te bedanken, daarom doe ik het even zo! Dit geldt ook voor de plantjes e.d. op het graf! Dit waarderen we ook heel erg, en ook deze kaartjes komen in het album!)

Afgelopen weken ben ik heel druk bezig geweest om de vele herinneringen aan Tim in te plakken. Het zijn 2 grote, dikke boeken geworden. Een heel kostbaar bezit. Er zijn mensen die ons nog een herinnering beloofd hebben: we hebben nog ruimte voor nieuwe herinneringen! Ook heb ik de honderden condoleancekaarten die we hebben gekregen na Tims overlijden ingeplakt. Het waren er heel veel, maar ze hebben allemaal een mooi plekje gekregen verdeeld over verschillende ‘prachtige’ plakboeken. De ziekenhuiskaarten volgen nog, zo kunnen we heel wat boeken vullen!

Ook onze oud-papierzak kunnen we goed vullen. Een week of 2 geleden viel het eerste uitgebreide speelgoed-boekwerk op de deurmat. Waar deze vorig jaar de laatste weken van het jaar standaard tot Tims speelgoed uitrusting behoorde, wist ik nu niet hoe snel dit boekwerk uit mijn gezichtsveld moest verdwijnen. Vorig jaar vond Tim het geweldig door dit boekwerk te bladeren. Want wat is er leuker dan door een speelgoedboekje te bladeren als je kind bent? Trouwens ik vond het zelf ook wel heel erg leuk om de Sint te helpen op de juiste ideeen te komen. Dat zal nu voor altijd anders zijn…
Ik ga deze weken maar hard op zoek naar een Sinterklaas en zwarte piet pop om bij Tim op zijn graf te zetten. Vorig jaar heeft hij zo genoten van de Sint met zijn pieterbazen, dus die horen ook een plekje bij Tim te krijgen.