Hier het bericht waar, denk ik, veel mensen op zaten te wachten: TIM IS THUIS!!!

Deze missie ging nog niet vanzelf. Woensdagavond was het erg spannend. Tim had last van rare trillingen in zijn schouder. Dit had het begin kunnen zijn van weer een status. Gelukkig is dit niet gebeurd. Wel was dit voor ons een teken dat we echt zo snel mogelijk naar huis wilden!

Donderdag een grote tegenslag. Door alle bureaucratie in dit land leek het op het laatste moment niet op tijd rond te komen met alle papieren en contracten die er nodig waren om dit traject verder thuis te kunnen doen. Nadat er door heel veel lieve mensen een enorme inzet is getoond is ook dit stukje op het laatste moment goed gekomen. Door het gebeuren van woensdagavond en de tegenslag donderdag wisten wij zeker hoe verschrikkeleijk graag we met Tim naar huis wilden.

En dan het laatste nachtje met Tim in het AMC. Heel vreemd, na bijna een half jaar. De laaste 2 nachten op de IC zijn er 2 IC bedden naast elkaar geschoven, zodat wij met z’n drietjes naast elkaar konden slapen. Daar was wel enige verbouwing voor nodig in dat kleine kamertje, maar wat fijn dat dat kon!

En dan de laatste dag… Afscheid nemen van veel mensen. Veel mensen die toch nog even langskwamen om gedag te zeggen. De gipsafdrukken van Tims handen en voeten kregen we. Ze zijn heel mooi geworden, heel bijzonder… Gek idee, dat we het daar straks mee moeten doen… De fotoreportage die gister nog is gemaakt in het AMC. Ook een heel bijzonder moment. De foto’s komen binnenkort onze kant op, maar ik krijg nu al een brok in m’n keel als ik daar aan denk.  Het eindgesprek, dit was nu echt een eindgesprek… Het geven van iets lekkers aan de verpleging. Wat hebben we ons vaak voorgesteld en erover gesproken hoe gigantisch groot die taart zou moeten worden op het moment dat Tim naar huis zou gaan, echt naar huis zou gaan. Die taart is niet zo groot en mooi geworden dan we altijd in gedachten hadden. Dat vonden we iets te uitbundig gezien onze situatie… Nadat alles dan is ingepakt, alles is gezegd wat gezegd moet worden, dan is daar de ambulance. De ambulance om Tim naar huis te brengen. Voor Tim eigenlijk ‘de kroon’ op deze ziekenhuisopname. Elke dag hebben we, soms meerdere malen per dag, met Tim gekeken bij de ambulances. Iets waar hij elke dag om vroeg. In het begin zag hij de ambulances goed, daarna gingen we over in een fase waarin hij het niet meer zag. We liepen dan met de wagen naar de ambulance toe en lieten Tim deze voelen. Vlak voor deze laatste status waren we weer zover dat Tim z’n zich weer aan het terugkomen was. Tim heeft er gister niets van meegekregen dat hij nu zelf (weer) in de ambulance mocht. Wat hebben we vaak voor die deuren gestaan waar de ambulances uitkomen, nu kwamen we zelf uit die deuren.

Dan stopt de ambulance bij ons huis. Tim eruit, met brancard en wordt naar binnen getild. Beneden stond er al een keurig opgemaakt bedje, met zijn favoriete knuffels op hem te wachten. Hier werd Tim lekker ingelegd.

We waren nog maar heel kort thuis, en daar kwam Tims eerste woordje sinds deze laatste status: ‘mama’. Snel daarna volgde ook ‘papa’. Gisteravond vroeg Tim zelfs: ‘mama, mama sap’. Sinds Tim thuis is, is hij heel ontspannen. Z’n oogjes heeft hij nog niet opengedaan. Hij heeft een hele goede nacht gehad. Hiermee weten wij zeker dat wij nu de juiste keuze hebben gemaakt om met Tim naar huis te gaan. Hier hoort hij, bij ons. Op de plek waar zijn speelgoed staat, op het plekje waar hij geboren is. Een plek zonder witte jassen, zonder piepjes, en vooral een plek zonder allerlei akelige onderzoeken en behandelingen.

Ook willen wij hier opnieuw iedereen bedanken voor de vele lieve berichtjes, sms-jes en kaartjes die wij weer hebben mogen ontvangen. Wij weten dat er door het hele land heen op allerlei plaatsen kaarsjes branden voor Tim. Dat waarderen wij heel erg! Dank daarvoor!