Hier een kort bericht, een bericht waarvan ik gehoopt had dit nooit te hoeven schrijven.

Tim is dinsdag op woensdagnacht totaal onverwachts opnieuw naar de IC gebracht met een status epilepticus. Hij heeft zich 7 keer eerder van de IC afgevochten, onze kanjer.

Deze keer is het anders… De kans is zeker aanwezig dat hij er deze keer niet uit gaat komen. Zijn statussen worden steeds ernstiger. Op dit moment hebben de artsen (en iedereen daar omheen) alles gegeven wat zij kunnen. Meer dan dit kan niet… Mocht Tim deze keer nog de kracht hebben om zich er boven op te vechten, dan zal zijn ernstige ziekte ervoor zorgen dat hij binnen enkele weken opnieuw een grote aanval zal krijgen, met alle gevolgen die daarbij horen… Ons sterke mannetje die al ruim 3 jaar aan het vechten is in zijn leventje, waarvan hij de laatste 5 maanden een enorm gevecht heeft laten zien. Tim wil wel, maar de strijd tegen zijn vreselijke ziekte is oneerlijk. Zo oneerlijk dat wij nu op het punt staan deze strijd te verliezen, wat doet dat pijn…

Wij weten dat er heel veel lieve mensen intens met ons meeleven. Vandaar ook dit berichtje. Op dit moment is ons verdriet groot, te groot om te kunnen overzien. We willen heel graag de resterende tijd die we nog met onze allerliefste, allermooiste en allerstoerste Tim hebben graag met z’n drietjes doorbrengen.

We willen iedereen bedanken die de afgelopen maanden zo enorm met ons hebben meegeleefd. Ook de mensen waarvan wij op dit moment al een steunbetuiging hebben mogen ontvangen danken wij hiervoor. Alle steunbetuigingen stellen wij zeker op prijs, het doet ons goed te weten dat de mensen buiten ‘ons kleine wereldje’ met ons meeleven.

Om deze periode zo intens mogelijk met Tim te kunnen beleven lukt het ons niet om hier persoonlijk voor te bedanken, op dit moment zijn wij niet goed bereikbaar voor de wereld om ons heen. Wij bevinden ons op dit moment in ons ‘eigen wereldje’. Een wereldje vol intens verdriet…