Hier een nieuw berichtje, geschreven vanaf onze bank thuis, waar het op dit moment erg stil is. Geschreven vanaf de bank vanwaar ik uitzicht heb op Tims favoriete rode loopauto en z’n motor. Die staan stil, akelig stil in het hoekje, waar ze ook zullen blijven staan tot het moment waarop wij beslissen dat ze een ander plekje gaan krijgen.

Naast de auto en motor staan twee hele grote manden. Een hele grote mand die helemaal gevuld is met kaarten. Wat een kaarten hebben we gekregen! Ik had iemand gevraagd voor ons 2 manden te kopen. Deze zijn erg groot, zo groot dat ik dacht dat het misschien wat overdreven was. Nou, nee ze zijn helemaal vol gekomen. Wat een lieve kaarten: kaarten van bekenden, kaarten van onbekenden, kaarten uit onverwachtse hoek. Er zitten kaarten tussen waar je stil van wordt, kaarten waarbij je de tranen in je ogen voelt branden en kaarten waar we een heel warm gevoel van krijgen.

Naast de kaartenmand staat de mand vol herinneringen aan Tim. Wat ben ik blij dat we daar om gevraagd hebben. En wat zijn deze herinneringen waardevol! Ze zijn voor ons meer dan goud waard. Ik wist niet wanneer we er aan toe zouden zijn om de herinneringen te lezen, ik dacht dat dat nog wel een tijdje zou duren. Afgelopen zondag hebben we de mand gepakt en hebben we uren zitten lezen. Wat bijzonder, en wat fijn om dit te hebben! Sommige herinneringen zijn zo ontroerend, er zitten herinneringen tussen waarvan ik het knap vind dat mensen zich dat nog weten te herinneren, er zitten herinneringen tussen waardoor bij mij die bepaalde herinnering ook weer levendig wordt. Ook zitten er herinneringen tussen waar we samen heel hard om hebben zitten lachen. Want naast zijn ziekte was Tim een hele ondeugende peuter, die absoluut wel van kattenkwaad hield! Na het lezen van al deze herinneringen voelden wij zoveel warmte en liefde voor Tim, niet alleen door ons, maar ook door alle mensen om ons heen. En wat is het bijzonder dat wij herinneringen hebben gekregen van mensen die heel dicht bij ons en Tim stonden, mensen die wat verder weg staan, maar ook van mensen die wij nauwelijks tot niet kennen, maar die toch op een bepaalde manier kennis hebben gemaakt met Tim in hun leven en dat voor ons beschreven hebben. Bijzonder om te lezen welke indruk Tim achterliet. Ik heb me dan ook voorgenomen, dat ik op dagen dat ik het even niet meer zie zitten (die dagen zullen vast en zeker komen), dat ik dan met een doos met tissues naast de herinneringenmand ga zitten om alles opnieuw te lezen, en ik weet zeker dat er dan binnen de kortste keren ook weer een lach om m’n mond zal verschijnen door de wetenschap hoe fantastisch Tim is/was en hoe trots wij mogen zijn dat wij zijn papa en mama mochten zijn.

Behalve alle kaarten en herinneringen hebben wij de afgelopen week natuurlijk heel veel handen geschud. Wat een mensen hebben er afscheid genomen van Tim! Van Tim als prins op zijn prinsenbedje. Na het afscheid thuis kwam zaterdag het definitieve afscheid, waarbij we Tim zelf naar zijn laatste rustplaats hebben gebracht. Wat was het bijzonder… En wat hebben we veel lieve reacties gehad op zijn uitvaart. Wij hebben geprobeerd deze zo bijzonder mogelijk te maken, en naar ons idee is dat gelukt. Op de ziekte van Tim hebben we nooit onze stempel kunnen drukken, deze was onvoorspelbaar. Maar over het laatste stukje van Tim hier op deze aardse wereld hadden wij wel iets te zeggen. Dit hebben we ook gedaan, en daarmee heeft Tim ook het afscheid gekregen wat hij meer dan verdiend heeft.

De afgelopen week is mij meerdere malen de vraag gesteld of wij nog door zouden gaan met de site van Tim. Ja, wij gaan door met de site van Tim. Ook blijven wij ons nog steeds inzetten voor de strijd tegen energiestofwisselingsziektes. De strijd die Tim heeft laten zien mag niet voor niks geweest zijn! Wel zullen wij eerst de rust nemen die wij nu zelf nodig hebben. Ook kreeg ik de vraag of het dagboek zou blijven bestaan. Ja, ook deze blijft bestaan. Hier zal ik zo nu en dan nog steeds in schrijven.

Wat betreft de herinneringen, ook hier heb ik vragen over gekregen. Of er nog steeds herinneringen aan ons gegeven kunnen worden. Ja, dit kan nog steeds! Heel graag zelfs! Wat het voor ons zo bijzonder maakt is dat we vanuit allerlei hoeken herinneringen krijgen: van mensen die Tim heel goed kenden, en van mensen die Tim alleen van op straat kenden. Dat maakt het voor ons juist extra waardevol.

Dan rest mij op dit moment het stukje om iedereen te bedanken die de afgelopen maanden zo enorm met ons hebben meegeleefd. Bedankt voor alle lieve kaarten, bloemstukken, knuffels, kaarsen etc. die we hebben mogen ontvangen. En iedereen enorm bedankt die aanwezig was bij het afscheid van Tim, maar zeker ook de mensen die hebben bijgedragen aan dit waardevolle afscheid.

Ik weet zeker dat Tim vanaf zijn wolk, met een stralende glimlach van oor tot oor, alle zwaailichten heeft gezien. Tim en zwaailichten… tja dat was iets bijzonders. En hoe bijzonder is het dan dat je tijdens je laatste wandeling door het dorp wordt bijgestaan door een ambulace, brandweer en politie, en dat er dan onderweg nog een heleboel bijzondere auto’s met zwaailichten op jou staan te wachten voor een laatste groet… Daar worden wij heel stil van, maar ik weet zeker van Tim niet! Die zal heel hard hebben geroepen: ‘Tatu, tatu auto!’