Ik weet even niet zo goed hoe ik dit verhaal moet beginnen. Een dag die feestelijk had moeten zijn, die niet zo feestelijk is… Ik tik dit verhaal vanaf de IC naast het grote bed waarin Tim ligt. Een veel te groot bed voor zo’n klein mannetje. Het voordeel van dit grote bed is dat we af en toe even naast hem kunnen kruipen. Het enige wat we nu voor hem kunnen doen is hem laten weten dat we er zijn, en hoe kun je dat beter doen dan hem dat te laten voelen?

Op dit moment wordt er weer voor de zoveelste keer bloed bij hem afgenomen. Gelukkig kan dit via zijn infuus, waardoor hij er niet veel van merkt. Al zouden ze hem nu moeten prikken zou hij daar nu ook niet veel van merken. Tim is nog erg ver weg. Zijn medicatie, die ervoor zorgt dat hij weg is, is zo goed als afgebouwd. Toch is Tim nog erg ver weg. Er is net een nieuwe sonde ingebracht, maar daar reageerde hij niet op. Vanmiddag was hij even een aantal minuten erg verdrietig. Dit is niet voor iedereen heel duidelijk te merken, maar wij zien aan hem dat hij zich niet prettig voelt en dat hij op zijn manier, voor zover dat  nu mogelijk is, laat zien dat hij huilt. Dit stukje vind ik echt hartverscheurend.

Doordat Tim nog zover weg is kan hij nog niet zonder beademing. We hopen dat hij morgen iets beter zal reageren en dat hij weer zelfstandig kan ademen. We hopen natuurlijk dat Tim zo snel mogelijk bijkomt, maar tegelijkertijd zien we daar ook wel tegenop. De vorige keren heeft hij het in deze fase heel erg moeilijk gehad. Heel veel onrust, hij voelde zich erg ellendig. Hij is dan eigenlijk aan het afkicken van de medicijnen. Voor Tim zal het wel erg fijn zijn als hij van de beademing af is. Door de beademing moet hij veel uitgezogen worden en dat vindt hij vreselijk. Hopelijk maakt ons mannetje morgen weer een stapje vooruit…